Ik liep over de glimmende marmeren vloer, mijn fiets nog steeds in de hand, naar de receptie, terwijl ik de andere hotelgasten naar mij zag loeren diep weggezonken in de lederen club fauteuils. De wat oudere receptioniste stond mij in het Duits te woord, ik was enkele dagen te vroeg, mijn reservering stond voor 7 mei geboekt, vandaag was het 5 mei. Er kwam een andere dame, ook al van wat gevorderde leeftijd, bij staan. Of ik wel mijn papieren kon laten zien, ik kwam namelijk niet voor in het reservering register, ze vroeg dit vriendelijk en sprak goed Engels. Inmiddels stond ik al in een plasje water wat van mijn fietskleding was afgedropen. “we do not know this organisation” toen ik de voucher liet zien waar de naam van het reisbureau van mevrouw van Dam op vermeld stond, problemen dus. Maar de Engels sprekende dame was echter niet van het soort die er vreugde in heeft wanneer een ander in de problemen zit . ” we need other papers from Intourist Moscow” ik viste het juiste formulier uit het mapje waar al mijn hotel reserveringen in zaten die voor deze reis geboekt waren, nu was alles in orde, en lag ik een uur later in een heerlijk warm bad, wat een genot was dat. De volgende morgen was mijn eerste bezigheid, het verzilveren van een American Express Travellercheque, dit kon niet in het hotel, daar wisselde men alleen dollars. Ik wilde wel eens weten wat de mogelijkheden hier in Rusland zouden zijn. Op het kantoor van American Expres in Amsterdam kon men mij geen informatie geven waar ik dit hier kon omwisselen.

De cheffin van het Intourist-bureau, Madam Meldy, was bijzonder hulpvaardig, eigenlijk moet ik erbij vermelden dat zij een van de weinige Intourist employés was welke ik heb meegemaakt die zo hulpvaardig was. Geheel uit eigen initiatief opperde ze ideeën die mij zouden kunnen helpen. Ik had haar gisteren tijdens het inchecken al gevraagd waar ik de cheques kon inwisselen, bovendien had ik haar verteld dat ik een pakketje en een brief uit Nederland verwachtte. Toen ik morgens op de parterre de lift uitstapte kwam ze gelijk al op me toegelopen, ze had alles uitgezocht, op het papiertje wat ze mij gaf stond de naam van de bank De DHL post service had ze ook gebeld, maar daar was niets van een postpakketje voor mij bekend. De bank was 10 minuten lopen van het hotel, het leverde geen enkel probleem op om een cheque van 100 dollar te verzilveren.

De cheque ging door de handen van verschillende bankemployees, er werden diverse mappen opengeslagen, hoe te handelen bij zo’n cheque, alles moest zorgvuldig gecontroleerd worden, ik moest 4 procent commissie betalen Buiten gekomen besloot ik om na mijn ontbijt op de hotelkamer op zoek te gaan naar een fietsenmaker. Op m’n gemak slenterde ik terug naar het hotel, ik kocht wat bananen waar je mee dood gegooid werd, om de zoveel meter stonden straat verkopers met dozen bananen en een weegschaal. Ook nu werd ik weer fantastisch geholpen door Madam Meldy, ze tekende een plattegrondje hoe ik lopen moest om bij “specilalist for bicycles ” te komen, tevens telexte ze naar het Intourist hotel in Stavropol voor een reservering voor mij wanneer ik daar volgende week zou aankomen, bovendien gaf ze mij haar privé telefoonnummer omdat middags haar dienst erop zat, ik kon haar altijd bellen mochten er zich tijdens mijn verblijf in het hotel problemen voordoen.

Tussen de buien door liep ik in de Engelsstreet langs enkele blokken gebouwen, volgens de uitgetekende route op het plattegrondje was ik nu bijna bij de Pushkinstreet, alwaar de “fietsenspecialist “op een hoek moest zijn. Het werd al wat drukker op straat misschien omdat het zaterdag was, ik weet het niet, er stonden veel straatverkopers, zowel mannen als vrouwen met allerlei handel, shampoo, kledingstukken, kammetjes, schoenen, kleurpotloden, mars of kauwgom, veelal bestond de verkooptafel uit opgestapelde kartonnen dozen, soms was er geen kartonnen-dozen-tafel, en hield men de aan te bieden goederen al staande in de hand, zo kon een heel rijtje mensen naast elkaar staan om maar 1 jurk, schoenen, of een fototoestel te verkopen. Het gedeelte waar ik liep, was veranderd in een grote moddermassa het ging hier langs een parkje, een beetje schuin naar beneden, de regen had grote modderplassen veroorzaakt, op het trottoir was het bijna onmogelijk de voeten droog te houden.

Nu stond ik op de hoek van Pushkinstreet, maar ik zag niet wat voor een fietsenwinkel kon doorgaan, geen etalage gevuld met glimmende gekleurde mountainbikes of citybikes, er stond alleen een groen houten hokje, aan een kant wat weggezakt. Boven de deur hing een uithangbord waarop behalve tekst ook een ondefinieerbare soort motor geschilderd was, dit moest de fietsenmaker zijn. Ik zag binnen wat bewegen vanachter de vette ramen. Toen ik de deur opende botste ik zowat tegen een man op die het hokje wilde verlaten, het was een soort portaaltje waar hij stond, aan de linker kant was nog een deur, met een loket in het midden. daardoor kon ik de fietsenmaker te woord staan, Want dat moest hij toch wel zijn, een lange man achter het loket,gehuld in een vieze vettige donkere stofjas. Ik probeerde met behulp van mijn woordenboekje uit te leggen wat het probleem was, maar de man , die waarschijnlijk in de gaten had dat het hier om iets speciaals ging, opende de deur en liet mij binnen in zijn heiligdom. Het was er warm, een potkacheltje stond te gloeien, vanuit een duizenden malen met vet besmeurde handenbeet gepakte radio klonk opera muziek.

Het kamertje was bezaaid met onderdelen, ontelbare schroeven, moertjes stangetjes, banden, tangetjes, en schroevendraaiers, alles in dezelfde kleur, zwart van het vet. Aan het plafond in de hoek hing een plastic driewielertje. De fietsenmaker had, na wederzijds gestuntel der taal, begrepen wat de bedoeling was, hij zou de noodspaken vervangen voor goede spaken, en de slag uit mijn wiel halen, om 5 uur kon ik terug komen. Toen ik weer buiten in de stromende regen terug naar het hotel liep, was ik opgelucht dat ik misschien weer met een recht achterwiel kon fietsen. Op het plattegrondje van de Intourist dame Madam Meldy stond ook aangegeven waar het postkantoor was dat zendingen uit het buitenland ontvangt, dit was in dezelfde buurt, een paar blokken verder, wat na een paar keer vragen snel gevonden had. Binnen, in het onverlichte gebouw kostte het me iets meer moeite om het juiste loket te vinden, eerst stond ik in de verkeerde rij, hier stonden mensen die betalingen moesten doen. Ik liep een beetje rond in de donkere hal, en ontdekte een open loket, een balie zonder glas, hier kon het wel eens zijn, hier was geen rij, er stond niemand te wachten. De bediende, een lange forse vrouw gekleed in een grijze stofjas waarover ze een gifgroene wollen vest droeg, stond geleund tegen de muur verveeld naar de grond te kijken, “dorbre oetra ” zei ik, het was eigenlijk al middag maar ik wist dat niet in het Russisch te zeggen.”Sgallandii, ja sgallandii, pakket sgallandie, “de vrouw glimlachte een beetje, maar begreep er niets van. Ik beelde met mijn handen een denkbeeldige vorm van een doos uit, “pakket ” zei ik er bij, daarna wees ik naar de verte ” sgallandie”en maakte toen een draaiende beweging met mijn hand en wees op de grond “Rostov, pakket sgallandii Rostov ” het bleef abracadabra voor de vrouw, maar wel had ik met deze belachelijke voordracht de aandacht getrokken van iemand die mij ging helpen. “Haben Sie problemen “? “klonk het achter me, een kleine, sober geklede vrouw sprak me aan” kunte ich Ihnen helfen ? ”

Ik legde de vrouw uit dat ik een pakket met fietsonderdelen uit Holland verwachtte. In het rap Russisch vertelde zij dit aan de loket bediende, die soms naar mij, en soms naar de vrouw keek, maar ik zag wel aan de uitdrukking op haar gezicht dat er hier geen pakje op mij lag te wachten, ze zei slechts 1 woord tegen mijn helpster en maakte daarbij een draaiende beweging met het hoofd op de manier alsof ze ergens naar wees. Het kwam er op neer dat dit niet de goede afdeling was, dat ik naar een ander postkantoor moest, in een ander stadsdeel. De vrouw ging daar ook naar toe, dus ik kon met haar meegaan in de trolleybus, zij verontschuldigde zich dat de zo slecht Duits sprak, wel 40 jaar geleden was ze lerares Duits geweest. Zo’n 10 minuten werden we vervoerd in een tjokvolle krakkemikkige oude trolleybus, beleefd, met een heel zacht duwtje in mijn rug gaf de vrouw mij te kennen dat we er hier uit moesten.

Helaas hier was ook geen pakje voor mij. S’Avonds op mijn hotelkamer keek ik weer eens televisie, de dingen die in de wereld gebeurden, op het nieuws was er behalve de oorlog in voormalig Joegoslavië, ook een berichtgeving over de problemen in Tjetjenie, Groznie, dit lag op mijn route, ik wist nog steeds niet hoe ik daar langs zou kunnen fietsen. Madam Meldy had mij aangeraden in in Stavopol bij Intourist te vragen welke route ik zou moeten fietsen, omdat ze daar toch dichter bij het probleem gebied zaten dan hier in Rostov. Maandag zou ik weer met een mooi uitgebalanceerd achterwiel mijn tocht kunnen vervolgen, de fietsenmaker had het prima gerepareerd, nieuwe spaken erin en de slag eruit gehaald, voor de prijs van slechts 17 duizend ruble, ongeveer 7 gulden. Ik gaf hem 20 duizend waar hij heel blij mee was.

Zondag heb ik een beetje uitgeslapen, zo goed als dat ging, want ik zat natuurlijk nog in het ritme van vroeg opstaan, de dag heb ik rustig doorgebracht, mijn kleding gewassen en mijn bagage weer een beetje te her organiseren. De televisie zonde de hele dagprogramma’s uit over de aanstaande viering op 9 mei, van het einde van de 2e wereld oorlog in Rusland de overwinning op nazi Duitsland. Oud-strijders kwamen aan het woord,, een groot orkest speelde weemoedige klassieke stukken, verder was er nog een spannende film waar moedige Russische soldaten vochten tegen de Duitse bezetter, en… overwonnen.