Deel 3

Ik had in mijn fax naar huis gevraagd om noodspaken, soep en snoep op te sturen. Over ongeveer 14 dagen zou ik in Rostov aan de Don zijn. Hopelijk zou ik het daar dan kunnen ontvangen.

Omdat het volgens de kaart slechts 70 km. naar de eerste plaats in Ukraine richting Kiev zou zijn, stond ik de andere dag wat later op. Iemand had een plattegrondje voor me getekend hoe ik fietsend de stad uit kon komen. Veel mensen aan wie ik de weg vroeg, reageerden behulpzaam. Ik kon al aardig snel door mijn Russisch woordenboekje heen vliegen, van het ene naar het andere woord. Dat moest ik wel vaak moest aanwijzen vanwege mijn slechte uitspraak

Reed ik morgens in de volle zon weg, middags zag het er heel anders uit. Om een uur of vier, toen ik bijna bij de grens was pakten donkere wolken zich samen. Dit werd foute boel, in de verte hoorde ik gerommel, onweer. De militairen die als douanebeambten dienst deden, keken mij wat vervreemd aan, hun dagelijkse kost had meer met vrachtwagens van doen dan fietsers. Ik lachte hen een beetje toe en gaf mijn paspoort. “Sgallandi” zei ik er bij. Ik wist dat dit zoiets als “Holland” in het Russisch was. De uitspraak had ik nog niet zo goed te pakken, want soms keken de mensen me aan met een blik in hun ogen van “wat bedoelt ie nou”? Ze waren nog jong die mannen, in de twintig, eigenlijk nog jongens, ik begreep uit hun commentaar dat het toch beter was om per auto : “masjina ” te reizen dan per fiets. En dan nog alleen, met meerderen was dit toch veel prettiger en veiliger. Ik probeerde hen uit te leggen dat het alleen reizen toch wel flexibeler is dan met iemand samen of in een groep. Nou ja, ze vonden het in ieder geval vreemd.

Een mogelijkheid om mijn overgebleven geld uit Belarus om te wisselen in Ukrainse valuta, Koupons, was er niet. De man in het houten hok met loket dat als wisselkantoor dienst deed, zag er meer uit als een louche autohandelaar. Hij was alleen geïnteresseerd in Amerikaanse dollars, alleen gladde biljetten, mooi en schoon. Ik wisselde voorlopig 10 dollar. ” Sie wekselen Belarus geld bei bank ” nu, ik kon nu in ieder geval iets te eten kopen.

Net toe ik de Republiek Ukraine binnen fietste barstte het onweer los. Regen, windstoten en donderslagen. Gelukkig kon ik langs de kant van de weg een beetje onder bomen schuilen om snel mijn regenkleding aan te trekken. De temperatuur was merkbaar gezakt.

Zo stond ik mijzelf en die fiets in evenwicht te houden, want de vlagen wind die soms voorbij kwamen waren regelrecht van hoos- kwaliteit. Maar goed, het duurde allemaal niet zo lang, hoogstens een kwartiertje. Ik had besloten nog een stuk door te fietsen

Het was nog licht. Hier waren weer bossen, de omgeving werd wat heuvelachtiger, alles was nat en dampig. Het stukje land ook, waar ik mijn tentje had opgezet. Een beetje mistig. dit was de tweede keus van die avond, om half zes, ging ik er mee stoppen voor die dag en reed de weg af het bos in. Er waren verschillende aftakkingen van het bospad, het beste was toch om gewoon rechtdoor te gaan tot een gewenste plek gevonden is.

Bij een beetje kris kras heen en weer lopen is de kans groot om te verdwalen of in de verkeerde richting vluchten bij onraad. Ik vond een pracht plek, ongeveer dertig meter van het pad lag er een lapje gras, verscholen door het dicht begroeide bos. Ik zag het, maar een argeloze voorbijganger zou dit niet opmerken, dat moest ik hebben: niemand ziet mijn plek.

Maar helaas ik had pech. Toen ik mijn fiets bagage tassen van mijn fiets gehaald had, ik vond trouwens wel dat er veel muggen zaten, Oh nee! wat hoorde ik nou? daar kwamen twee auto’s aan dwars door het bos, ze reden mijn lapje grond aan flarden. Natte kou vind ik zeer ongezellig, depressies krijg ik er van. Op mijn tweede plekje had ik dit gevoel, het was er dampig, maar ik had een maaltijd waar ik de hele dag naar had uitgekeken, vers brood, tomatensalade gebakken eitje en een blikje gerookte sprot.

De volgende morgen hervatte ik mijn rit over de M20, ook hier in Ukraine waren de wegen van zeer slechte kwaliteit. Hobbels, kuilen, en gaten in het wegdek, bij een ferme regenbui ontstonden er vijvers in die gaten. Vooral de spleten tussen het asfalt en de platen beton van de wegrand, daar kon ik makkelijk met mijn wielen in blijven steken